*
Άγιος Nectan οσιομάρτυρας στο Hartland Αγγλίας, από Ουαλία (+510)
17 Ιουνίου
Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρτυρας Nectan ἐγεννήθηκε στὴν Οὐαλία κατὰ τὸν 6ο αἰώνα μ.Χ. ὡς πρωτότοκος υἱὸς τοῦ βασιλέως Ἁγίου Brychan τοῦ Brecknock, καὶ εἶχε 24 ἀδέλφια, τὰ ὁποῖα ἐτάχθησαν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ: ὁρισμένα ἔζησαν ὡς ἐρημίτες, ἄλλα ἵδρυσαν μονὲς καὶ ναούς.
Ὁ Ἅγιος Nectan, ὅταν ἀκόμη ἦταν στὴν Οὐαλία, ἀκούσας περὶ τοῦ σπουδαίου ἐρημίτου τῆς αἰγυπτιακῆς ἐρήμου, Ἁγίου Ἀντωνίου, ἐμπνεύσθηκε καὶ ἀπεφάσισε νὰ μιμηθεῖ τὸν τρόπο ζωῆς ἐκείνου. Μετέβη στὴ βόρειο ἀκτὴ τοῦ Devon στὸ Hartland, ὅπου καὶ ἐμόνασε ἐπὶ πολλὰ ἔτη.
Ἔπεσε ὅμως θύμα ἀπαγωγῆς ὑπὸ δύο ληστῶν, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ὁ Ἅγιος προσπάθησε νὰ τοὺς κηρύξει τὸ θεῖο λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ ἀπέκοψαν τὴν κεφαλή. Τότε, θαυματουργικά, ἐθεάθηκε τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου νὰ συλλέγει τὴν κεφαλή του ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ νὰ τὴν φέρει ἐπὶ μεγάλη ἀπόσταση μέχρι μιὰ πηγὴ παρακείμενη στὸ κελί του, ὅπου καὶ τὴν ἀπέθεσε. Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς ληστές, ἐκεῖνος ποὺ ἀπέκοψε τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἁγίου, ἰδὼν τὸ θέαμα τοῦτο, παρεφρόνησε καὶ ὁ ἄλλος, μεταστραφεῖς στὴ χριστιανικὴ πίστη, περισυνέλεξε μὲ σεβασμὸ τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου καὶ τὰ ἐνταφίασε στὸ κελί του.
Ἔκτοτε πολλὰ θαύματα ἔλαβαν χώρα γύρω ἀπὸ τὸ χῶρο, ὅπου ἀναπαύονταν τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου.
Ὁ σωζόμενος Βίος του εἶναι τοῦ 12ου αἰῶνος, ἐνῶ ὑπάρχει στὴ Ρωσία, στὴν Ἐπισκοπὴ τοῦ Σουρώζ, παρεκκλήσι ἀφιερωμένο στοὺς Ἁγίους Συμεὼν καὶ Ἄννα, ὅπου ἑορτάζεται, ἐπίσης, ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Nectan η μνήμη του τιμάται στις 17 Ιουνίου.
https://agioi-oi-kaliteroi-mas-filoi.blogspot.com/2020/06/17_22.html
<>
«Ὁ π. Βαρσανούφιος μοῦ διηγήθηκε τά ἑξῆς: “Θέλω νά σοῦ μιλήσω γιά κάποιον Ἄγγλο. Δέν ξέρω ἄν οἱ σύγχρονοι Ἄγγλοι ἀσχολοῦνται μέ παρόμοια προβλήματα. Ὁ Ἄγγλος αὐτός καθόταν κοντά στό παράθυρο καί κοίταζε ἔντονα ἔξω. Ξαφνικά εἶπε:
—Τώρα καταλαβαίνω.
—Τί καταλαβαίνεις;, τόν ρώτησε ἡ σύζυγός του.
—Τώρα καταλαβαίνω πῶς μετά τή γενική ἀνάστασι τῶν νεκρῶν τά σώματά μας θά εἶναι διαφανῆ.
—Καί πῶς ἔγινε κατανοητό σέ σένα αὐτό;, τόν ρώτησε.
Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε:
—Κοίταζα ἀπ᾽ τό παράθυρο καί ἀποροῦσα πῶς εἶναι διαφανές τό γυαλί ἀφοῦ εἶναι φτιαγμένο ἀπό χῶμα, ἄνθρακα κι ἄλλα ὑλικά, πού κανένα τους δέν εἶναι διαφανές. Ἔτσι, λοιπόν, καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, πού μεταβάλλεται σέ σκόνη καί χῶμα μετά τό θάνατό του μπορεῖ, μετά ἀπό ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ν᾽ ἀναστηθῆ μέ μία ἄλλη διαφορετική καί διάφανη μορφή...”»(ΣΒ, 116).
<>
Ο Άγιος Cuthbert της Νήσου Lindisfarne της Αγγλίας (+687) και οι ενυδρίδες
Συνήθιζε ὁ Ἅγ. Cuthbert τῆς Νήσου Lindisfarne τῆς Ἀγγλίας (+687) νά ἀπομακρύνεται τό σούρουπο μόνος γιά νά προσευχηθῆ, καί πρός τό τελείωμα τῆς νύχτας ἐπέστρεφε στή μονή τήν ὥρα πού ἄρχιζε ἡ λατρευτική σύναξι.
Κάποιο βράδυ ἕνας ἀπ᾽ τούς ἀδελφούς βλέποντάς τον νά βγαίνη ἀθόρυβα ἔξω, ἀκολούθησε λάθρα τά βήματά του, γιά νά δῆ πού ἤθελε νά πάη καί τί σκοπό εἶχε. Ὁ Ἅγ. Cuthbert ἔφτασε στή θάλασσα, στίς ἀκτές τῆς ὁποίας ἦταν κτισμένο τό μοναστήρι. Μπῆκε μέσα στό νερό, μέχρι πού τά βουβά κύματα μόλις κάλυπταν τό λαιμό καί τούς ὥμους, καί ἔμεινε ἐκεῖ τίς ὣρες τῆς σκοτεινῆς νύχτας, νήφων κάι ψάλλων μέ τόν ἦχο τῶν κυμάτων. Καθώς πλησίαζε τό χάραμα, βγῆκε πάλι στήν ἀκτή καί συνέχισε τήν προσευχή γονατιστός. Τότε ἦταν πού βγῆκαν ἀπ᾽ τά βάθη τῆς θάλασσας δύο ἐνυδρίδες καί ἔπεσαν μπροστά του στήν ἄμμο καί ἄρχισαν νά θερμαίνουν τά πόδια του μέ τήν ἀνάσα τους καί ἔκαναν νά τά σκουπίζουν μέ τή γούνα τους. Καί ὅταν τελείωσαν τίς ὐπηρεσίες τους, ἔλαβαν τήν εὐλογία του καί γλύστρησαν πίσω στά οἰκεῖα νερά. Ὁ Ἅγ. Cuthbert τότε ἐπέστρεψε καί ἔψαλε μέ τούς ἀδελφούς τούς ὀρθρινούς ὕμνους τήν κανονισμένη ὥρα.
Ἐντωμεταξύ, ὁ μοναχός πού τόν παρακολουθοῦσε ἀπ᾽ τά βράχια εἶχε καταληφθῆ ἀπό τέτοιο φόβο καί δυσφορία, ὥστε μέ δυσκολία ἔφθασε στή μονή παραπαίοντας. Νωρίς τό πρωΐ πλησίασε τόν Ἅγ. Cuthbert καί πέφτοντας μέ τό πρόσωπο κάτω παρακαλοῦσε ἔνδακρυς νά τοῦ δώση ἄφεση γιά τήν ἀνόητη τόλμη του, διότι δέν εἶχε ἀμφιβολία ὅτι ὁ Ἅγ. Cuthbert γνώριζε τί εἶχε κάνει καί γιατί ὑπέφερε.
"Τί συμβαίνει ἀδελφέ;", τοῦ εἶπε, "τί ἔχης κάνη; Προσπάθησες νά κατασκοπεύσης τή νυχτερινή μου πορεία; Σέ σύγχωρῶ ὑπό ἕνα ὅρο, νά ὑποσχεθῆς ὅτι δέν θά πῆς σέ κανένα αὐτό πού εἶδες μέχρι τό θάνατό μου".
Ἀπό τό βιβλίο: Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Καθηγ. Ἱ. Μ. Φανερωμένης Νάξου, Κελτικό Λειμωνάριο, Νάξος 2022
<>
Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Ὅταν ἤμουν φοιτητής στό κολλέγιο τῆς Μαγδαληνῆς στήν Ὀξφόρδη, ὑπῆρχε στό παρεκκλήσιο ἕνας πραγματικά ἀπίστευτος φύλακας, ὁ νεωκόρος, ἕνας μικροκαμωμένος ἄνθρωπος, ὀνόματι Tallboy. Θυμᾶμαι, ὅταν μία μέρα ἦρθε ὁ νέος κοσμήτορας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ὁ Tallboy μέ αὐστηρότητα τοῦ ἐξήγησε ὅλες τίς παραδόσεις καί τίς συνήθειες πού ἐπικρατοῦν στό παρεκκλησιο. Στό τέλος, ὁ νέος κοσμήτορας εἶπε ἕνα κάπως νευρικό “εὐχαριστῶ, κ. Tallboy, μέ ἔβαλες στόν ὀρθό δρόμο ὅταν ἔκανα λάθος”. “Κύριε”, τοῦ εἶπε ὁ Tallboy, “θά ἔχω τό νοῦ μου νά σᾶς βάλω στόν ὀρθό δρόμο πρίν χρειαστῆ νά κάνετε κάτι λάθος”»(ΕΘ, 52).
<>
Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Θυμᾶμαι ὅταν ταξίδεψα γιά πρώτη φορά στήν Ἀμερική μέ καράβι ὡς νέος φοιτητής. Ἐκεῖνες τίς ἡμέρες (τή δεκαετία τοῦ 1950) τά ἀεροπορικά ταξίδια ἦταν πολύ ἀκριβά. Ἦταν μόνο γιά τούς πλουσίους. Ἑπομένως, ἄν δέν ἤσουν πλούσιος, ταξίδευες γιά πέντε μέρες μέ τό ὑπερωκεάνιο. Θυμᾶμαι νά ταξιδεύω μέ τό ὑπερωκεάνιο “Βασίλισσα Ἐλισάβετ”. Τό κόστος τῶν γευμάτων συμπεριλαμβανόταν στήν τιμή τοῦ εἰσιτηρίου. Ἐνθουσιάστηκα ὅταν συνειδητοποίησα τήν ἡμέρα τῶν γενεθλίων μου ὅτι στό menu ὐπῆρχε μεγάλη λίστα φαγητῶν, ἀπ᾽ τήν ὁποῖα μποροῦσε κανείς νά ἐπιλέξη ὅ,τι ἤθελε, ὅσα ἄντεχε. Στό πρωϊνό δέν χρειαζόταν νά διαλέξης μεταξύ φρουτοχυμοῦ, δημητριακῶν ἤ quaker, μποροῦσες ἁπλά νά τά διαλέξης ὅλα. Στή συνέχεια μποροῦσες νά πάρης βραστά αὐγά, poché μπακαλιάρο, ἄν ἔνιωθες ὅτι βρισκόσουν στά βαθιά νερά στή μέση τοῦ Ἀτλαντικοῦ. Στό δεῖπνο οἱ συνδαιτυμόνες στό τραπέζι μου ἦταν πολύ στενόμυαλοι. Ἔπαιρναν μόνο σούπα καί μετά ἕνα βασικό πιάτο καί τέλος μιά πουτίγκα. Ἀλλά τό σκέφτηκα καλά καί θεώρησα ὅτι θά μποροῦσα νά πάρω ὀρεκτικά καί πεπόνι, σούπα, ψάρι, κρέας καί μετά τό ἐπιδόρπιο καί ἐπίσης φροῦτα καί τυρί. Δέν ἀμφιταλαντευόμουν μεταξύ τοῦ ἑνός ἤ τοῦ ἄλλου, ἀφοῦ μποροῦσα νά τά ἔχω ὅλα»(ΕΘ, 56).
<>
Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Θυμᾶμαι μιά περίπτωσι. Στή ρωσική Μονή τοῦ Λονδίνου, τήν ὁποία ἐπισκεπτόμουν συχνά ὡς λαϊκός, ὑπῆρχε ἕνας σεβαστός ἱερέας, ὁ π. Ἰωάννης... Ἦταν πάντοτε ἐξαιρετικά λακωνικός. Ὁ ἴδιος ἀρκοῦνταν νά προσφέρη μονάχα λίγες λέξεις συμβουλευτικές. Κάποια μέρα, μία γυναῖκα πού ἐρχόταν συχνά γιά ἐξομολόγησι τοῦ διηγήθηκε μέ λεπτομέρειες γιά ἕνα καβγά πού εἶχε μέ τόν ἄνδρα της.
—Μοῦ εἶπε αὐτό καί ἐγώ τοῦ εἶπα ἐκεῖνο, καί τοῦ εἶπα ὅτι ἔκανε λάθος καί αὐτό καί ἐκεῖνο...
Μόλις τελεώσε, ὁ π. Ἰωάννης τήν κοίταξε καί τῆς εἶπε:
—Καί ὅλα αὐτά σέ βοήθησαν;
Στή συνέχεια τῆς ἔδωσε ἄφεσι ἁμαρτιῶν.
Οἱ πέντε αὐτές λέξεις τῆς ἄλλαξαν τή ζωή. Συνειδητοποίησε ξαφνικά πόσο ἀνώφελο ἦταν νά μαλώνουν ὄλη τήν ὥρα, προσπαθώντας πάντοτε νά μήν ἀφήση τίποτε ἀναπάντητο, θέλοντας πάντα νά ἔχη τόν τελευταῖο λόγο. Καί ξαφνικά σκέφτηκε:
—Δέν χρειάζεται νά εἶναι ἔτσι.
Σταμάτησε νά συμπεριφέρεται ἔτσι καί ἄλλαξε. Ἦταν ἐκείνη ἡ ἁπλή κουβέντα τοῦ ἱερέα, μέ τή μορφή τῆς ἐρωτήσεως, πού τήν ὁδήγησε στήν ἀλλαγή»(ΕΘ, 64).
<>
Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Ἔχω ἀκούσει τήν ἱστορία αὐτή πολλές φορές ἀπό διαφορετικούς ἀνθρώπους. Ἴσως νά συνέβη ὄντως πολλές φορές. Πρόκειται γιά μιά ἱστορία πού ἀφορᾶ σέ κάποιον τόν ὁποῖο εἶχα τό προνόμιο νά γνωρίσω προσωπικά, ἕνα Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας, τόν Ἅγ. Ἰωάννη Μαξίμοβιτς, ὁ ὁποῖος ἦταν Ἐπίσκοπος στή Shanghai, μετά ἐδῶ στή Γαλλία, καί τέλος στο San Francisco.
Κάποτε, πῆγε κάποιος νά τοῦ ἐξομολογηθῆ, λέγοντας στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἰωάννη:
—Ναί, καταλαβαίνω ὅτι ἁμάρτησα. Μέ τό μυαλό μου, ἐκτιμῶ πώς ὅ,τι ἔχω κάνει εἶναι λάθος, ἀλλά ἡ καρδιά μου εἶναι σάν πέτρα —δέν αἰσθάνομαι θλίψι ἤ τύψεις.
Ἡ ἐξομολόγησι ἔγινε ἀμέσως πρίν ἀπ᾽ τή Θ. Λειτουργία, ἐνῶ ὁ ναός ἦταν ἤδη γεμάτος ἀπό πιστούς. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης εἶπε στήν ἄνδρα:
—Πήγαινε στό κέντρο τοῦ ναοῦ, γονάτισε ἐνώπιον ὄλων ἀυτῶν τῶν ἀνθρώπων καί ζήτησέ τους συγχώρησι, καί μετά ἔλα πάλι σέ μένα.
Ἔτσι κι ἔγινε. Κι ὅταν ἦταν γονατιστός ἐνώπιον τοῦ κόσμου ζητώντας συγχώρησι, μιά ἀπότομη ἀλλαγή συνέβη μέσα του. Ξαφνικά, ἡ σκληρότητα τῆς καρδιᾶς του ἐξαφανίστηκε. Ξαφνικά, ὄ,τι ἐμπόδιζε τά δάκρυα τῶν τύψεῶν του ἐξέλιπε καί τώρα πλέον μποροῦσε νά κλάψη γιά τίς ἁμαρτίες του, γιά νά λάβη στό τέλος ἄφεσι. Αὐτό ἀναδεικνύει τή σημασία τοῦ ἱερέα ὡς ἐκπροσώπου τῆς κοινότητος. Χρειάζεται νά ζητήσουμε συγχώρησι κι ἀπ᾽ τούς ἀδελφούς μας»(ΕΘ, 68).
<>
Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Ὑπῆρχε κάποιος λειτουργός στήν Ἀμερική κάποια χρόνια πίσω, ὁ ὁποῖος συνήθιζε νά ἀρχίζη καί νά τελειώνη ὅλες τίς ὁμιλίες του μέ μία χειρονομία, ὅπως αὐτή (ὁ Μητροπολίτης Κάλλιστος δείχνει τή χειρονομία τῶν “...” — εἰσαγωγικῶν). Οἱ ἄνθρωποι τόν ρωτοῦσαν γιατί τό ἔκανε αὐτό:
—Οἱ ὁμιλίες μου, ἀπαντοῦσε, δέν εἶναι δικές μου, ἀλλά στήν πραγματικότητα τίς πῆρα ἀπό ἄλλους ἀνθρώπους, γι᾽ αὐτό καί τά εἰσαγωγικά»(ΕΘ, 87).
<>
Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Παραθέτω ἀπό ἕνα ποίημα τοῦ Cecil Day-Lewis, μέ τίτλο “Φεύγοντας μακρυά”, ὅπου μιλάει γιά τόν ἀποχωρισμό ἀπ᾽ τό γυιό του τήν πρώτη μέρα στό σχολεῖο. “Ἦταν πρίν ἀπό 18 χρόνια, μία ἡμέρα, ὅπου σέ εἶδα νά παίζης τό πρῶτο παιχνίδι ποδοσφαίρου, τότε, σάν ἕνας δορυφόρος μακρυά ἀπ᾽ τήν τροχιά του, πού ἀπομακρύνεται ἀνάμεσα σέ μία χούφτα ἀπό παιδιά. Θά μποροῦσα νά σέ παρακολουθῶ νά ἀπομακρύνεσαι μακρυά μου πηγαίνοντας πρός τό σχολεῖο, μέ τό πάθος ἑνός μικροῦ πουλιοῦ πού ἐλευθερώνεται στήν ἔρημο, μέ τό βάδισμα κάποιου πού δέν βρίσκει κανένα μονοπάτι ἐκεῖ πού θά ἔπρεπε νά ὑπάρχη. Αὐτή ἡ διστακτική μορφή, σάν κάποιος φτερωτός σπόρος πού ἔχει ἀπομακρυνθῆ ἀπ᾽ τούς γονεῖς του, διαθέτει κάτι πού δέν μπόρεσα ποτέ νά καταλάβω σχετικά μέ τή φύσι τοῦ πάρε-δῶσε. Οἱ μικρές, οἱ καυτές δοκιμασίες πού διαμορφώνουν τήν ἀβέβαιη φύσι κάποιου. Εἶχα ζήσει καί χειρότερους χωρισμούς, ἀλλά κανένα πού νά ἔχη τόσο πολύ σκοτίσει τό μυαλό μου. Ἴσως νά μᾶς λέη σέ γενικές γραμμές αὐτό πού θά μποροῦσε νά δείξη μέ μοναδικό τρόπο μονάχα ὁ Θεός, πώς ἡ αὐτοεκτίμησι ξεκινάει μέ τήν ἀπομάκρυνσι καί ἡ ἀγάπη ἀποδεικνύεται στόν ἀποχωρισμό”»(ΕΘ, 126).
<>
Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Ὑπάρχει ἕνας ρωσικός μύθος πού ὁ Jim {Forest} γνωρίζει πιθανῶς καλύτερα ἀπό ἐμένα. Κάποτε ἕνας ἀγρότης περπατοῦσε στό δάσος καί συνάντησε τό θάνατο. Ὄντας ἀρκετά ἄγρυπνος χαρακτήρας, πολύ γρήγορα ἔβαλε τό σάκο του πάνω ἀπ᾽ τό κεφάλι τοῦ θανάτου, τόν ἔδεσε μέσα στό σάκο κάι τόν πῆρε πίσω στό σπίτι. Ὁ θάνατος πάλευε καί φώναζε, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος τοῦ εἶπε:
—Δέν πρόκειται νά σέ ἀφήσω.
Στήν ἀρχή ὅλοι εἶπαν ὅτι ἦταν ἕνας γενναῖος ἄντρας ἐπειδή κατάφερε νά ἀπαλλαγῆ ἀπ᾽ τό θάνατο. Ὅμως, οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νά ζοῦν χωρίς τέλος. Γερνοῦσαν καί μεγάλωναν καί ὁ ρευματισμός τους χειροτέρευε καί χειροτέρευε. Ἔνιωθαν ὁλοένα καί πιό κουρασμένοι, ἀλλά δέν φαινόταν καμμία λύτρωσι στόν ὁρίζοντα. Ἁπλῶς ἔπρεπε νά συνεχίσουν νά ζοῦν. Ἔτσι, μετά ἀπό λίγο καιρό ἦρθαν στόν ἄντρα καί τοῦ εἶπαν:
—Γιά ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἄφησε τό θάνατο νά ξαναγυρίση, ὥστε νά ἔχουμε ἕνα τρόπο ἀποδράσεως.
Νομίζω ὅτι αὐτό εἶναι ἀλήθεια, στόν πτωτικό μας κόσμο τό νά ζῆς γιά πάντα, εἶναι κάτι πού δέν ὑποφέρεται. Ὁ Θεός στό ἔλεός Του μᾶς ἔδωσε ἕνα τρόπο διαφυγῆς.
Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος πού βλέπει τό ὅλο ζήτημα ὁ Προφ. Ἱερεμίας ὅταν χρησιμοποιεῖ τήν ἀναλογία τοῦ ἀγγειοπλάστη. Στό κεφάλαιο 18, ὁ Ἱερεμίας μᾶς λέει ὅτι πηγαίνει στό σπίτι τοῦ ἀγγειοπλάστη καί βλέπει πώς ἕνα δοχεῖο ἔχει σπάσει στόν τροχό. Ὁ ἀγγειοπλάστης, ἀντί νά τό κάνη κομμάτια, νά τό θρυμματίσει, προσπαθῆ νά τό ἀναμορφώση. Ὁ θάνατος, λοιπόν, ἀντιστοιχεῖ μέ τόν θρυμματισμό τοῦ ἀγγείου, ἀλλά μέ τρόπο πού νά μπορῆ νά ἀναμορφωθῆ. Εἶναι, ἐπίσης, αὐτό πού λέμε στήν ἔξόδιο ἀκολουθία: “Ὁ πάλαι μέν, ἐκ μή ὄντων πλάσας με, καί εἰκόνι σου θείᾳ τιμήσας, παραβάσει ἐντολῆς δέ πάλιν μέ ἐπιστρέψας, εἰς γῆν ἐξ ἧς ἐλήφθην, εἰς τό καθ᾽ ὁμοίωσιν ἐπανάγαγε, τό ἀρχαῖον κάλλος ἀναμορφώσασθαι”. Ἔτσι, ὁ θάνατος θεωρεῖται ὡς ἕνας τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐπιστρέφουμε ξανά στό ἀληθινό σπίτι μας, ἐκεῖ ὅπου ἀναμορφωνόμαστε. Ἀπ᾽ τήν ἄποψι αὐτή ὁ θάνατος εἶναι ἐπίσης φίλος»(ΕΘ, 135).
<>
Μητρ. Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Μοῦ ἔρχονται στό μυαλό, στό σημεῖο αὐτό, τά τελευταῖα λόγια τοῦ Ρῶσου στοχαστή πρίγκιπα Trubetskoy. Πρίν πεθάνη, εἶπε: “Οἱ βασιλικές θύρες εἶναι ἀνοιχτές, ἡ μεγάλη Λειτουργία πρόκειται νά ξεκινήση”»(ΕΘ, 138).
<>
<<<
Προσευχή του αγίου Aidan της Lindisfarne (Αγγλία)
Άφησε με μόνο μου με τον Θεό όσος καιρός και αν περάσει.
Καθώς η παλίρροια μετακινεί τα νερά κοντά στην ακτή,
κάνε με ένα νησί, απομονωμένο,
μόνο μου με εσένα, Θεέ, δόξα σε εσένα.
Έπειτα με την υποχώρηση της παλίρροιας
προετοίμασε με να μεταφέρω την παρουσία σου στον πολυάσχολο κόσμο πέρα μακριά,
τον κόσμο που έρχεται προς εμένα
ώσπου τα νερά να έρθουν ξανά και να με οδηγήσουν πίσω σε εσένα.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2019/11/aidan-lindisfarne.html
<>
Μία προσευχή του Αγίου βασιλιά Άλφρεντ του Μεγάλου της Αγγλίας
Βρίσκεται στο τέλος του μεταφρασμένου από τον άγιο Άλφρεντ έργου με τίτλο "Η παρηγοριά της Φιλοσοφίας".
Ω Κύριε Θεέ Παντοδύναμε, Δημιουργέ και Κυρίαρχε όλης της κτίσης, στο όνομα του ισχυρού ελέους Σου, με το σημείο του Αγίου Σταυρού και την παρθενία της Παναγίας, την υπακοή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και την αγάπη και τις δωρεές όλων των Αγίων Σου, σε ικετεύω, οδήγησε με καλύτερα από ότι αξίζω, οδήγησε με σύμφωνα με τη θέληση Σου και τις ανάγκες της ψυχής μου καλύτερα από ότι μπορώ εγώ μόνος μου. Δυνάμωσε το πνεύμα μου ώστε να κάνει το θέλημα Σου και τις ανάγκες της ψυχής μου. Κάνε με σταθερό ενάντια στους πειρασμούς του διαβόλου. Κράτησε την ακάθαρτη λαγνεία και όλα τα κακά μακριά από εμένα. Προστάτεψε με από τους εχθρούς μου, τους ορατούς και τους αοράτους, δίδαξε με να πράττω το άγιο θέλημα Σου, ώστε να μπορώ να Σε αγαπώ ολόψυχα πάνα από όλα τα πράγματα με καθαρή σκέψη και αγνό σώμα. Γιατί Εσύ είσαι ο Δημιουργός μου και ο Λυτρωτής μου, η ζωή μου, η παρηγοριά μου, η εμπιστοσύνη μου και η ελπίδα μου. Τιμή και δόξα σε Εσένα τώρα και πάντα και σε όλους τους αιώνες. Αμήν.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2019/01/blog-post_19.html
<>
Προσευχή στην Παναγία του Mettingham της Αγγλίας
Από τη στιγμή που η θερμή προσευχή ενός δίκαιου ανθρώπου έχει μεγάλη ωφέλεια, όπως μας διδάσκει ο Άγιος Απόστολος Ιάκωβος,
πόσο περισσότερη ωφέλεια θα έχει η δική σου προσευχή, ώ Θεοτόκε που μπροστά σου τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ γονατίζουν με δέος, φέρνοντας υγεία και θεραπεία σε όλους όσους ζητούν τις μητρικές σου μεσιτείες;
Ακριβώς όπως στον γάμο της Κανά, με ευγένεια ικέτευσε τον Υιό σου και Θεό μας για εμάς, ώστε τα πικρά ρυάκια των δακρύων μας να μεταμορφωθούν στο γλυκό κρασί της χαράς καθώς κράζουμε φωναχτά σε εσένα την Βασίλισσα και Μητέρα μας, καθώς σε μακαρίζουν όλες οι γενεές.
Σαν Μητέρα όλων των Χριστιανών, με αγάπη καθοδήγησε μας στην Πίστη, δίδαξε μας αληθινή ευσπλαχνία και οδήγησε μας στην Οδό της Σωτηρίας, πιάνοντας μας από το χέρι και οδηγώντας μας σαν μικρά παιδιά στον Χριστό το Θεό μας, ο οποίος ενσαρκώθηκε μέσα από εσένα για χάρη μας.
Σαν Βασίλισσα του Ουρανού, πανύμνητε Θεοτόκε Παρθένε, μην σταματήσεις να προσεύχεσαι για τους δούλους του Θεού ώστε, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες μας, να μπορούμε να προστατευθούμε από τους δηλητηριώδεις πειρασμούς του κακού και μέσα από την ισχυρή προστασία σου, να βρεθούμε άξιοι να είμαστε μαζί σου στη Δόξα μπροστά στο Θρόνο της Παναγίας Τριάδας στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
https://orthodoxy-rainbow.blogspot.com/2015/11/mettingham.html
<>
